মনত পৰেনে কেতিয়াবা..........................???????????

কিহৰ তাড়নাত জীয়াই থাকে প্ৰাণী..........

কিহৰ তাড়নাত জীয়াই থাকে মানুহবোৰ....

কিহৰ পিছত দৌৰিছো আমিবোৰ............

ৰাতিপুৱাইছে গধূলি হৈছে, আকৌ ৰাতি গৈছে দিন আহিছে, সপ্তাহ, মাহ,বছৰৰ পিছত বছৰ আহিছে, শত-সহস্ৰ মানুহ প্ৰতিদিনেই মৰি আছে, শত-সহস্ৰ প্ৰতিদিনেই জন্মিছে, কোনেও কাৰো হিচাপ ৰখা নাই, অহা আহিছে যোৱা গৈছে, এক যান্ত্ৰৰ দৰে পৰিচালিত হৈ আছে। অবিশ্বাস্য খবৰেৰে ভাৰক্ৰান্ত প্ৰতিটো বছৰে  যাৰ বাবে এৰি গৈছে কিছু দুশ্চিন্তা আৰু আকাংখা।

যাৰ বাবে সময়ৰ হিচাপ ৰখাৰ আহৰি নাই, কৰ্মই যাৰ জীৱনৰ লক্ষ আৰু উদ্দেশ্য, তেওঁলোকৰ বাবে ৰাতিপুৱাৰ ৰঙা বেলিটোৱে কিনো নতুন আশালৈ আনিব পাৰে...? তথাপিও ইয়াৰ মাজতেই তেওঁলোকে কাৰোৰে পৰা কেতিয়াওঁ স্বীকৃতি নিবিচাৰি নীৰৱে কাম কৰি গৈছে। সেই মহান ব্যক্তি সকলৰ সুখ-দুখৰ সমভাগী হৱলৈ আমিও কেতিয়াবা অলপ সময় উলিয়াব নোৱাৰোনে...? তথাপিও তেওঁলোকৰ মনত কোনো খেদ নাই, কৰ্মত কোনো হেমাহি নাই, নাই কোনো অভিমান, অভিযোগ। চিৰচাৰিত নিয়মেৰ মাজৰে নিজ নিজ কৰ্মত তেওঁলোক ব্যস্তহৈ যেন এখন্তেকো জীৰণি লবলৈ আহৰি নাই।

জীৱন সংগ্ৰামী এইসকলৰ বিষয়ে আমি অকনমান আন্তৰিকতা প্ৰকাশ কৰিব নোৱাৰো জানো.......?

সেইজন ব্যক্তি যিজনে, আমি ৰাতিপুৱা শুই উঠি চাহ কাপত চুমুক দিলো কি নিদিলো ঠিক তেনেতে দুৱাৰ মুখত দি যায়হি দেশৰ প্ৰতিটো চুকৰ-কোণৰ সকলো খৱৰেৰে ভৰা বাতৰিকাকতখন। ৰদ, বৰষুণ, ধুমুহা, বিজুলী, শাৰীৰিক অসুস্থতা এই সকলোবোৰকো নেওঁচি সেই চিনাকি চাইকেলখন চলাই চলাই প্ৰতিখন চহৰ,নগৰৰ প্ৰতিটো অলিয়ে গলিয়ে, দুৱাৰে দুৱাৰে নিৰৱেই দি গৈছে দেশৰ বতৰা। কাউৰীয়ে কা-কৰাৰ আগতেই প্ৰচণ্ড শীতকো নেওঁচি যি সময়ত সেইগৰাকী ব্যক্তিয়ে চাইকেলৰ পেডেলত শৰীৰৰ সমস্ত হেচা দি দিনটোৰ বাবে ধাপলি মেলে, সেই সময়ত আমি বহুতেই শোৱাপাটীৰ সুখত মচগুলহৈ থাকো। অথচ আমি তেওঁলোকক এদিনলৈও কেতিয়াওঁ পানী এগিলাচ, চাহ একাপ খাই এখন্তেক জীৰাই যাওঁক বুলি কৈ অকৃত্ৰিম আন্তৰিকতাকন প্ৰকাশ কৰাৰ প্ৰয়োজন বোধ নকৰো।

সেইজন ব্যক্তি যিজনে দুপৰ নিশালৈ প্ৰেছত নিৰবিচিন্ন ভাবে কাম কৰি গৈছে সীমিত পৰিমান অৰ্থৰ বিনিময়ত......................

সেইজন ব্যক্তি যি দিন ৰাতি একাকাৰ কৰি পথ-দলং নিৰ্মাণত উঠি পৰি লাগি থাকে..........
সেইজন ব্যক্তি যি দূৰ্গাপূজাৰ দৰে আনন্দ উত্সৱৰ সময়তো পৰিয়াল সকলো আশা-আকাংখাকো নেওঁচি কেৱল জনগণৰ সুবিধাৰ বাবেই ঘণ্টাৰ পাছত ঘণ্টাকৈ মুখত হুইচেল লৈ বজাই বজাই যান-বাহন বোৰ নিয়ন্ত্ৰন কৰি সকলোৰে যাতায়তত সহায় কৰে........

সেইজন ব্যক্তি যি নিজৰ দায়িত্ব প্ৰতি সদা-সজাগ হৈ কেতিয়াবা আত্মীয়ৰ বিবাহস্থলী ত্যাগ কৰি, কেতিয়াবা শোৱা পাটি এৰি, কেতিয়াবা আধা ভাতখোৱকৈ এৰি থৈ কাৰোবাৰ জীৱন বচাবলৈ ধাপলি মেলে..............

সেইজন ব্যক্তি যি নিজৰ জীৱনৰ বহুমূলীয়া সময় নষ্ট কৰি সমাজৰ কল্যাণৰ বাবে বছৰৰ পিছত বছৰ ধৰি গৱেষণাগাৰত নিৰলস সাধনাত ব্যস্ত হৈ থাকে............

সেইজন ব্যক্তি যি নিজৰ পৰিয়াল, মাতৃভূমিৰ পৰা হাজাৰ মাইল দুৰৈত থাকিও সীমান্তত শত্ৰুৰ ওপৰত তীক্ষ্ণ দৃষ্টি ৰাখি আমাৰ নিৰাপত্তাৰ দায়িত্বত দিনে-নিশাই ব্যস্ত হৈ থাকে......................

তৰোপৰি ঘৰে ঘৰে চিঠি বিলাই দিয়া সেই ডাকোৱালজন, ঘৰে ঘৰে গাখীৰ দিয়া গুৱালজন, কাপোৰ চিলোৱা দৰ্জিজন, ইস্ত্ৰী কৰা ধোৱাজন, যাত্ৰীবাহী যান-বাহনৰ দুৱাৰ মুখত ওলমি যোৱা হেণ্ডিমেনজন.....,যাত্ৰীৰ বয়-বস্তু কঢিওৱা কুলিজন, ৰিক্সাৱালাজন, ঠেলাৱালাজন, জোতা ৰঙ কৰা মুছিজন, চুলিকটা নাপিতজন, চুইপাৰ জন, ৱাৰ্ডবয়জন, নাৰ্চগৰাকী, যান-বাহনৰ মেকানিকজন, অগ্নি নিৰ্বাপিত কৰ্মীজন, পানীত দুৱযোৱাজনক উদ্ধাৰ কৰা সেই দুবাৰু সেনাজন, ঘাটত যাত্ৰীৰ অপেক্ষাৰত সেই নাঁৱৰীয়া জন..........এইসকলোৱেইতো এফালে পেটৰ ক্ষুধা নিবাৰণৰ বাবেই সংগ্ৰাম কৰিছে আনফালে সমাজলৈ একব্যতিক্ৰমী বৰঙণি আগবঢ়াই আহিছে। মানৱতাৰ খাতিৰতে হওঁক বা সৌজ্যনতাৰ খাতিৰতে হওঁক আমি তেওঁলোকৰ এই মহান বৃৰ্তিমুখী কৰ্মৰ অৱদানৰ বাবে তেওঁলোকক আন্তৰিকতা প্ৰকাশ কৰি সলাগ লোৱা উচিত।  (এই লেখাটিত কেৱল নিঃস্বাৰ্থ ভাবে কাম কৰা সেই মহান ব্যক্তি সকলৰ বিষয়েহে কোৱা হৈছে)