বিপদ কেতিয়া আহে কোনেও কব নোৱাৰেঃ-

সেইদিনা আছিল শনিবাৰ ৩১ মে, ২০১৪। ক্ষেত্ৰ পৰিদৰ্শনৰ বাবে ৰহা উন্নয়ণ খণ্ডলৈ গৈছিলো। উভতি আহি আছো ৩৭ নং ৰাষ্ট্ৰীয় ঘাই পথেদি, ঠিক দুপৰীয়া ২ মান বাজিছে। ৰাষ্ট্ৰীয় ঘাই পথৰ শেনচোৱাৰ পৰা খুটিকটীয়াৰ মাজৰ অংশ মেৰামতি কৰাত ব্যস্ত হৈ আছে গড়কপ্তানি বিভাগৰ কৰ্মচাৰী সকল। সেয়ে পথ এফাল বন্ধ কৰৈ কৰ্মী সকলে এফালেদিয়েই যান-বাহন সমূহ চলাচল কৰিবলৈ দিছে। ঠেক পথত দুয়োমূৰে দীঘলীয়া শাৰী যান-বাহনৰ। এফালে ১৫ মিনিট মানৰ কাৰণে যান-বাহন সমূহ বন্ধ কৰি আনফালৰ যান-বাহন সমূহ পাৰহৈ যাবলৈ ৰঙা, সেইজীয়া পতাকা ব্যৱহাৰ কৰি ইংগিত দি আছে। ময়ো মোৰ বাইকখনেৰে আন যান-বাহনৰ পিছতে ৰৈ আছো পথ মুকলি হোৱালৈ অপেক্ষা কৰি, মোৰ আগে পিছে প্ৰায় ৮,১০ খনমান আন বাইক ৰৈ আছে। 

কিছুসময় অপেক্ষা কৰাৰ অন্তত আমাৰ পথ মুকলি হ’ল, সেউজীয়া পতাকাখন কৰ্মচাৰী এজনে জোকাৰি যাবলৈ ইংগিত দিয়াৰ লগে লগে যান-বাহনবোৰৰ গাত যেন ত’ত নোহোৱা হ’ল, কাৰো যেন এক মূৰ্হুত্ব ৰ’বলৈ আহৰি নাই, অনুভৱ কৰিলো যেন এক প্ৰতিযোগীতাহে, তীব্ৰ হৰ্ণবোৰৰ শব্দত গোটেইখন ৰজনজনাই গৈছে। ময়ো আন বাহন বোৰৰ পিছে পিছে যাবলৈ আৰম্ভ কৰিলো, তেনেতে দেখিলো এখন মাৰুতি এল্ট্ৰো গাড়ীয়ে আন এখন গাড়ীক পাৰহৈ যাবলৈ দি নিজে গাড়ীখন পথৰ কাষৰ এটা গাঁতত আগৰ চকা এটা পৰি উঠিব নোৱাৰি ধো-ধোৱাই আছে। সম্ভৱত মানুহজন বৰ পাকৈত চালক নহয় যেন অনুমান হ’ল। আগৰ চকাটো খালত পৰি যোৱাৰ বাবে গাড়ীখনৰ পিছৰ বাওঁফালৰ চকাটো প্ৰায় ১ক বেগেত মান দাংখাই গৈছে, সেইকথাটো কিন্তু তেতিয়ালৈকে চালক জনে গমেই পোৱা নাই, তেওঁ হয়তো ভাবিছে যে গাঁতটো আৰু অলপ জোৰ দিলেই পাৰহৈ যাব পাৰিব। কিন্তু আৰু এহাত মান যোৱা হলেই গাড়ীখন বাগৰি পৰিল হয়। এই দৃশ্য বহুলোকে দেখিয়েই কাষদি পাৰহৈ গৈছিল যদিও কোনো এজন লোকেই তেওঁক সহায় কৰিবলৈ আগবাঢ়ি অহা পৰিলক্ষিত নহ’ল। ঘটনাটোৰ সম্ভাব্যৰ কথা উমান কৰিব পাৰি আন সকলোৰে দৰে মোৰ পাৰহৈ যাবলৈ ইচ্ছা নগ’ল। মই লগে লগে বাইকখন পথৰ কাষতে থিয় কৰি থৈ আহি তেওঁক কলোহি, দাদা—আপুনি আৰু আগলৈ গাড়ীখন নিদিব, নহলে গাড়ীখন বাগৰি পৰিব এতিয়া, তেতিয়াহে তেওঁ কথাটো বুজিলে, লগে লগে হেণ্ড ব্ৰকডাল লগাই তেওঁ গাড়ীৰ পৰা নামিল আৰু মোক অলপ সহায় কৰিবলৈ কলে। মই তেওঁৰ লগত গাড়ীখন থেলি কিছু পিছলৈ আনিলো যদিও গাঁতৰ পৰা সম্পূৰ্ণ উঠাব নোৱাৰিলো। তাৰ পিছত গাড়ীখন ষ্ট্ৰাৰ্ট কৰি মই পিছুৱাই গাঁতটোৰ পৰা উঠাই আনিলো, আৰু তেওঁক কলো এতিয়া আপুনি যাব পাৰিব।

মানুহজনে লগে লগে এটি সুন্দৰ হাঁহিৰে মোক ধন্যবাদ জনালে আৰু মোৰ ফালে এখন কাৰ্ড উলিয়াই দি কলে কেতিয়াবা আহিবচোন, একেলগে একাপ চাহকে খাম। কাৰ্ডখনলৈ চাই দেখিলো তেখেত অৰিয়েণ্টেল বেংক, নগাওঁ শাখাৰ জেনেৰেল মেনেজাৰ। সেইদিনা মোৰ ঘৰলৈ উভতা অলপ পলম হ’ল যদিও এজন অচিনাকি মানুহ সাম্ভাব্য বিপদৰ পৰা ৰক্ষা পৰিল।